Sofia Coppola’s nieuwe film The Bling Ring, over een stel tieners op roverspad in Hollywood, krijgt veel kritiek te verduren: de film zou met zijn bijna neutrale stijl nietszeggend zijn. Ik twijfel of dat wel kan en vind *bling!* mijn antwoord.

Beeld jezelf even in op het balkon van je villa aan Mulholland Drive. Je staart over de in de nacht gehulde heuvels van Hollywood; kon je maar slapen. Plotseling zie je twee mensen het huis van je beroemde buurvrouw binnensluipen. Ze doen de lichten aan, het strak ontworpen huis met dito interieur licht op: hè, zijn het nou twee scholieren? Je ziet ze in dolle opwinding van kamer naar kamer rennen. Ze springen op bedden, openen kasten en lades, ploffen op de bank en wanen zich even baas in eigen huis. Even later lijken ze alweer buiten te staan, bepakt en bewapend met… ja, met wat eigenlijk? Je weet niet precies waar je getuige van was, maar het zag er allemaal eigenlijk wel onschuldig uit. Stupid kids, denk je hardop. Je gaat weer over tot de orde van de nacht.

Zo moet menig bioscoopganger zich voelen na het zien van The Bling Ring, de nieuwste film van Sofia Coppola. De regisseuse vertelt met ogenschijnlijke neutraliteit het waargebeurde verhaal van The Bling Ring, een ‘bende’ van vier tienermeisjes en één jongen die gedurende enkele maanden de huizen van filmsterren beroofden van dure designkleding en accessoires. Paris Hilton bestolen en boos, Lindsay Lohan bestolen en boos; de vijf tieners worden uiteindelijk betrapt (ze pronkten met de gestolen spullen op Facebook en Youtube), opgepakt en aangeklaagd. De hele affaire werd in 2010 naverteld in Vanity Fair en het artikel werd de basis voor het script van The Bling Ring.

Coppola besteedt weinig tijd aan het uitdiepen van de tienerzieltjes: dialoog komt niet veel verder dan heel veel ‘OMG’
Coppola lijkt een vrij neutrale, observerende weergave van deze gebeurtenissen aan haar kijkers voor te schotelen. Ze besteedt weinig tijd aan het uitdiepen van de tienerzieltjes: dialoog komt niet veel verder dan heel veel ‘OMG’s’, ze laat de personages niets zeggen over (bijvoorbeeld) eenzaamheid of het verlangen ergens bij te willen horen; motivaties die misschien wel achter hun obsessie voor hun idolen schuilgaan. De film voelt als één lange aflevering van MTV’s The Hills en deze vergelijking gaat dubbel op: ook daar kijken we mee met het wel en wee van wannabe-sterretjes in Hollywood en ook daar wordt door de makers geen oordeel geveld over de hoofdrolspelers. De kijker mag van ze vinden wat ‘ie wil.

Coppola lijkt zich aan deze formule te houden. In een interview met The Guardian zegt ze bovendien dat het Vanity Fair-artikel de perfecte basis vormde voor een ‘pop-movie’. En dat blijkt: hun stoute avonturen leveren de groep genoeg lol op en we mogen als kijker meegenieten van de kick van clubben met Paris Hilton en scheuren in een gestolen Porsche met teveel coke op.

Onthoudt Coppola zich dan helemaal van commentaar? Zij weet ook dat een film pas intrigeert als je aan het denken wordt gezet. En hoewel Coppola opgroeide in dezelfde heuvels van Hollywood als haar hoofdpersonages (en daarom met minder met afstand op haar onderwerp kan reflecteren), is ze een geboren verhalenverteller, iemand die gedrag observeert en de kijker via storytelling bewust maakt van wat zich onder de hersenpan van haar personages afspeelt.

Dan zijn er dus drie opties: de film is inderdaad bedoeld als een prima avondje vermaak voor bij een bak popcorn, daarvoor zijn de cast (Emma Watson als Nicky in het bijzonder) en het scenario vermakelijk genoeg. Optie twee: het is een lofzang op the young and restless; hoe we vroeger allemaal wel eens domme dingen hebben gedaan maar uiteindelijk toch geen slecht mens bleken te zijn.

Maar misschien, en dat is de laatste optie, neemt Coppola ons allemaal in het ootje, en is de vluchtige en oppervlakkige film (die daarmee wel het risico loopt snel vergeten te worden) wel een doordachte metafoor voor dezelfde vluchtigheid en oppervlakkigheid van het leven dat de meisjes nastreven. Een dergelijke missie werd Harmony Korine als regisseur van Spring Breakers eerder dit jaar ook toebedicht.

Toen The Bling Ring zijn einde naderde neigde ik naar optie één. Maar dan komt Coppola ineens met haar uitvoerige epiloog en onthult ze Nicky’s lachwekkende visie op het leven, bomvol met narcistische nietszeggendheid. Als Coppola dan ook nog Frank Ocean tijdens de aftiteling ‘Super-Rich Kids With Nothing But Fake Friends’ laat zingen tijdens de aftiteling, ga ik toch voor optie drie. Maar: too little, too late.

* Doorhalen wat niet van toepassing is.

This article was published in 2014 for Cineville Magazine.