@kunstkijken: als je toevallig – of express – in Abu Dhabi bent, hop dan zeker even langs het Louvre. Huh, het Louvre? Jazeker, dat staat niet langer alleen in Parijs. In samenwerking met de Fransen hebben de Abu-Dhabiers het grootste en duurste museum in het Midden-Oosten uit het zand getrokken. En het resultaat is fonkelend goed.⠀
⠀
Een reis door de zalen van het @louvreabudhabi is als de reis van de mensheid zelf. Van de allereerste beeldjes uit Afrika tot het abstracte vlakkenspel van Mark Rothko, het Louvre AD neemt je mee op tijdreis door de geschiedenis van kunst langs alle breedtegraden. Deze opzet werkt als een tierelier: na elke zaal ben je nieuwsgierig naar what’s next. Da Vinci, Weiwei en natuurlijk Van Gogh (want waar op de wereld je ook bent, je komt altijd Nederlanders tegen), ze komen allemaal langs. En een heus kindermuseum eert – wie anders – Paul Klee.⠀
⠀
Uitgereisd? Bewonder dan nog even dit enorme zandkasteel zelf. Reusachtige, witte muren worden overschaduwd door een open plafond van kronkelend metaal, een soort kunstmatige sterrenhemel die lichtspelletjes speelt en je, heel aardig, ook nog beschermt tegen die onverbiddelijke Arabische Zon. The name is Louvre, Louvre Abu Dhabi. Onthoud die naam.

@kunstkijken: ik weet niet precies waardoor het komt, misschien omdat het in New York de laatste zonnestralen regent en de zomer daarna toch echt voorbij is. Maar dit schilderij, net als de naderende herfst, maakt mij weemoedig.⠀

Voordat ik daar erg in had zag ik ‘Autumn Rhythm, No. 30’ als een volkoren cracker met daarop vakkundig uitgesmeerde chocolade hagelmix. Het zou zomaar kunnen: niemand die zo mooi kon knoeien als Jackson Pollock. ⠀

Maar na een poosje staren raakte ik bevangen door de strijd tussen Pollock en zijn doek. Ik verbeeld me zijn verwoede pogingen om orde te scheppen in de door hem zelf aangerichte chaos. Hoe hij al spetterend met verf en kwast, voortdurend schipperend tussen pech en geluk, harmonie probeert te vinden. Ik kan niet anders dan het geploeter van Pollock te zien als metafoor voor een mensenleven. Mijn mensenleven.

Ik ga eens verder rondneuzen hier, kijken of er ook een iets vrolijkere Pollock hangt. Dit keer met uitgesmeerde vruchtenhagel, misschien.”

@kunstkijken: dit is in Rome, maar het had ook zo maar in Amsterdam kunnen zijn, waar wel vaker onschuldige voorwielen, meestal die van mij, worden gejat en ergens opgeprikt. Op lantaarnpalen, bijvoorbeeld. Marcel Duchamp, van beroep onalledaagse kunstenaar in de vroeg 20e eeuw, koos voor een antiek krukje. Slim, want zo past het tenminste in een museum. Mijn argwanende blik komt door de onthulling van @seeallthis dat Mr. Duchamp het niet zo nauw nam met het eigendomsrecht en conceptuele kunst (lees: zijn bekende wc-pot) van iemand anders (lees: van Elsa von Freytag-Loringhoven) exposeerde onder zijn eigen naam. Stonden wij even van te kijken: dachten we al die jaren dat de moderne kunst een aartsvader had, bleek zij ineens een oermoeder. Eigenlijk veel leuker, als je het mij vraagt. Terug naar het heden: het voorwiel bleek niet van mij. Herkent u dit voorwiel of heeft Duchamp ook wel eens objecten van u ontvreemd? Meld het ons via de @kunstkijken tiplijn.

Leuk! Ik ben per direct benoemd tot kunstkijkcorrespondent voor @kunstkijken van Ko & Kho, zij praten over kunst zonder moeilijke woorden. Volg mijn international kunstkijking adventures via @kunstkijken op Instagram of lees avontuur #1 hieronder.

De Indiase kunstenaar Anish Kapoor maakt van zijn sculpturen kleine universumpjes. Ishi’s Light (2003) is als een groot ei waar nu eens niets uit komt maar wel van alles in gaat. Sta je er naast, dan voel je je nietig en overweldigd door de omvang, de elegantie. Typisch universum gedrag dus. Binnenin slurpt het ei alle licht en geluid op en fopt je zintuigen door ze verstoord weer aan je terug te geven. Het schijnt je als bezoeker nogal door de war te schudden. Schijnt, want het ei inkruipen durfde ik niet, bang dat het zwarte gat mij zou teletransporteren naar een paralel universum en ik mijn terugvlucht zou missen.